Jaki jest ostateczny sekret życia? Będziesz w szoku!

Cały sekret życia jest bardzo prosty. Właściwie to nie ma żadnego sekretu. A jak wiemy, to co najprostsze jest jednocześnie… najtrudniejsze. Ten sekret polega na tym by starać się robić to co lubimy. Najczęściej hobby, rzadziej praca. No i należy za wszelka cenę unikać tego czego nie chcemy i nie lubimy robić. Większość ludzi robi odwrotnie i wpada w „pętlę przechwytu” po 25, czasami 30 roku życia. A na końcu tej pętli są choroby i przedwczesna śmierć człowieka bez hobby, bez pasji, bez tego twórczego szaleństwa.

W kilku poprzednich wpisach scharakteryzowałem programy natury jak i to, w jaki sposób ona funkcjonuje. Natura chce mieć nas dla siebie, w dość egoistyczny sposób – bo nie zależy jej na naszym rozwoju, pomyślności, a nawet szczęściu. Matka natura to pozbawiony świadomości i rozumu system sterujący planetą, nastawiony głównie na przetrwanie, replikację (rozmnażanie), ekspansję, walkę i konkurencję. Kłopot jest taki, że my, ludzie, rozbici pomiędzy naturę, a naszą duchową istotę, potrzebujemy ich obu.

Oto wpisy, w których podejmowałem tematykę natury i jej programów. Natura to inaczej materia, ciemność, minus. Jej przeciwnym biegunem (plusem, światłością) jest nauka i duchowość:
–„Syndrom życia w Polsce”. Bez silnych antydepresantów się nie obędzie?!
–Czy człowiek i ludzkość to nieudany (?) eksperyment natury?
–Perspektywy ziemskiej cywilizacji: prawdziwa natura człowieka i wszechświata
–Życie jest za krótkie by martwić się o głupie rzeczy. Idź w pokoju, nie krzywdź innych i czyń swoją wolę

Wg Junga ciemność to nasza matka, stworzycielka. Inaczej: ciemność to natura, a więc świat materii. On radził zaakceptować ten fakt, że pochodzimy z ciemności (czyli z natury, profanum) a następnie potencjał ciemności przetransformować w światłość. Tak też musimy robić – nauczyć się obchodzić mechanizmy natury, wykorzystując je do własnych celów. I nauka, i metafizyka (duchowość) są takim obejściem natury, wzniesieniem się ponad nią. Np osoba chora na ciężką depresję weźmie tabletkę, wyprodukowaną dzięki tej bezbożnej nauce. I nie umrze po długotrwałych mękach. A potem pójdzie sobie medytować, co da jej dodatkowe plusy. A sama medytacja to także obejście mechanizmów natury – czyli wyciszenie wiecznie gadającego umysłu.

Ale wracając do meritum. Dusza przyszła na świat, myśląc, że zazna tu raju. A przynajmniej – że będzie mogła się rozwijać, doświadczyćziemskich rozkoszy i pokus. A tymczasem przyszła ona na świat, który stał się czymś w rodzaju więzienia. Wiele tekstów źródłowych jak i publikacji współczesnych wtajemniczonych mówi, że coś na Ziemi zadziało się nie tak jak trzeba. Być może „eksperyment Ziemia” wymknął się już spod kontroli, co generuje coraz więcej cierpienia i zła. Które widzimy m.in. pod postacią wielkiego, globalnego kryzysu – nie tylko ekonomicznego. Vadim Zeland, autor książek „Transerfing Rzeczywistości„, pisał wprost, że mechanizmy egregorów (wahadła) rozrosły się w niespotykany w historii, nowotworowy sposób. Zaciskają one na ludzkości swoje kleszcze coraz bardziej.

Cytuję: „Kiedyś zostaliśmy zawiedzeni, zostawieni, zranieni… Oczekiwaliśmy Nieba, a dostaliśmy życie na niebezpiecznej ziemi, gdzie nic nie jest doskonałe. Postanowiliśmy ubrać kamizelki kuloodporne, wybudować wielkie i grube mury, aby zaznać choć odrobinę bezpieczeństwa i już nigdy więcej nie być zawiedzionym, zostawionym, zranionym… Im bardziej się broniliśmy, tym mniej w nas było siły i schronienia. Staliśmy się twardzi, obojętni, gniewni… więc postanowiliśmy wyjść i polał się potok łez, fale niewypowiedzianych słów, a potem tylko ulga. Okazało się, że ukojenia nie znajdzie się w zimnych grubych murach, ale w ciepłym sercu człowieka, który nie chce się chować!”
Autor: Światło na Drodze

No i dusza przychodzi na świat, na którym nie dostaje tego, czego oczekiwała po rzeczywistości materialnej, fizycznej. Co więc się dzieje? Tworzy się sprzężenie zwrotne dodatnie znane z biologii, u ludzi nazywane pętlą przechwytu. Negatywne doświadczenia, nasilają negatywne myśli. Zaś negatywne myśli wprawiają w ruch mechanizmy natury, zwane wahadłami, siłami korygującymi – i powoduje to jeszcze więcej negatywnych doświadczeń. Więc to wszystko się nasila coraz bardziej.

Typowy obraz faceta około 35 roku życia, to zero hobby, pasji, zero rozrywki (nie licząc piwa i TV), brak dokształcania się. Piwny bebech, waga koło 120 kg. Typowy obraz kobiety w wieku 35 lat – seriale, plotki, zero hobby i pasji, oziębłość seksualna, nie dbanie o siebie. Do tego dochodzą także obowiązki, szarość dnia i traumy typowe dla wieku dorosłego. Powoduje to, że tacy ludzie, choć przecież w sile wieku – to zasuszeni staruszkowie.

Nietrudno zgadnąć, że to prosta droga do chorób, a potem przedwczesnej śmierci. Dusza, przerażona tym, co zastała, jak i tym, że nie może się rozwijać i zaznawać ziemskich pokus i przyjemności, odejmuje decyzję o „ewakuacji„. I potem słyszymy taką historię – zapracowany ojciec rodziny w sile wieku, umiera na rozległy zawał serca. Albo diagnoza – rak z przerzutami, za późno na jakiekolwiek leczenie, i po 3 miesiącach człowieka już nie ma wśród żywych.

Co ja więc proponuje? Wolnością jest to, że możesz robić to, co chcesz. Oczywiście, są ograniczenia – np finanse i emocje. No ale chociaż staraj się to co lubisz, robić. Może jakieś dawne hobby sprzed lat? Może jakaś gitara, motorynka, gra karciana czy inna rzecz, zakurzona stoi w Twojej piwnicy, czekając na swoje lepsze lata? A może chciałbyś zrobić coś, czego wcześniej nie robiłeś?

Dalej: wolnością jest także nie robienie tego, czego nie chcesz, a co wymagają, wręcz żądają od Ciebie inni. Czyli rodzice, znajomi, krewni, religia, tradycja, ojczyzna. Wolność to także świadomość, że problemy które dla milionów ludzi są ważne, dramatyczne i traumatyczne – Ciebie w ogóle nie dotyczą. Bo nie są w warstwie Twojego świata. Inaczej: bo nie tworzysz sobie tych problemów na własne życzenie. Tak, to jest aż tak proste, że aż niemożliwe do pojęcia. Gros problemów i trudności ludzie mają na własne życzenie. Owszem, wiem, że np niskie zarobki to problem Polaków. I szereg innych. Ale wystarczy po prostu nie dokładać sobie nowych problemów i trosk. Tylko tyle i aż tyle.

Przykład? W jednym z niedawnych artykułów opisywałem moje odczucia, po przeczytaniu wpisu z katolickiego portalu. Były tam rozważane dylematy, czy młoda, a więc spragniona czułości i bliskości para, może zamieszkać przed ślubem. Oczywiście, nie może. Kochać się tym bardziej nie może. Ba! Nawet głębiej całować także nie. To jest typowy problem wygenerowany sztucznie, na własne życzenie. Podczas gdy dla mnie wydaje się to czymś śmiesznym i abstrakcyjnym – dla tych ludzi jest to autentycznie straszne. Oni naprawdę cierpią, rozdarci pomiędzy pragnienie miłości, a żądania okrutnej i nieustępliwej z natury religii.

Opisywałem to szerzej w artykule poniżej – polecam:
–Życie jest za krótkie by martwić się o głupie rzeczy. Idź w pokoju, nie krzywdź innych i czyń swoją wolę

I teraz: owszem, u polskiego prywaciarza nie zarobisz zbyt wiele. I to jest realny problem. Ale pomyśl uczciwie: jak wiele ludzkich, dramatycznych problemów, to „problemy” takie jak ten powyżej, a więc sztuczne, na własne życzenie? Przemyśl i przeanalizuj to na spokojnie, krok po kroku, a odpowiedź może Cię naprawdę zaskoczyć. O tych wszystkich mechanizmach pisał Vadim Zeland w swoich książkach „Transerfing Rzeczywistości” – polecam.

A poniżej wklejam trzy cytaty najpotężniejszych z potężnych o starości, zgorzknieniu, sensie życia, przemijaniu, hobby i pasjach. Mowa w nich o pewnym zadziwiającym prawie. Otóż każde pokolenie na Ziemi uważa, że na starość świat staje się gorszy. Że młodzież już nie ta. Że o tempora, o mores. Że nawet ta głupia coca-cola kiedyś smakowała lepiej, inaczej. Na młodzież i na „nowe, złe czasy” narzekali kapłani starożytnego Egiptu 3500 lat przed naszą erą. Wiele uwagi poświęciłem już temu, że idea „starych, dobrych czasów” podszyta konserwatyzmem – jest jednym wielkim mitem.

Przykładowo: dzisiejsi 30-latkowie z rozrzewieniem wspominają lata 90-te XX wieku. A tymczasem, były to czasy skrajnie trudne. Jeszcze trudniejsze niż te które mamy teraz. Ludzie dziesiątkami tysięcy popełniali samobójstwa z powodu „schładzania gospodarki” przez Balcerowicza. Każda praca, nawet za psie grosze, była trudno dostępna. I do tego dochodzi mentalna spuścizna po PRL – a więc kościół, siermiężny, toporny konserwatyzm, wchodzenie z butami w życie i wybory młodych. O „starych dobrych czasach” w postaci wieku XIX, gdzie większość ludzi umierała przed ukończeniem 18 roku życia na banalne choroby – nawet boję się wspominać.

Cytuję: „Rozejrzyjcie się wokół – popatrzcie, jakież pospolite i nudne życie wiedzie większość ludzi. Świat zapełniają nudni i zasuszeni „młodzi” staruszkowie (tylko ich wygląd świadczy o młodości). Tak, starość duchowa dopada ludzi szybciej niż starość fizyczna. Człowiek jeszcze żyje, ale program jego życia już się wyczerpał – a to oznacza wewnętrzną martwotę. Dlatego ludzie żyją tak krótko. Po duchowej starości bardzo szybko przychodzą starość i śmierć fizyczna. Do przedłużenia życia i młodości potrzebny jest sens.”
~Dymitr Wereszczagin

Cytuję: „Ludzie zawsze mawiali: „Kiedyś, to były czasy!” Z wiekiem życie wydaje się człowiekowi coraz gorsze. Wspomina młode lata, kiedy wszystkie barwy były soczyste, wrażenia ostre, marzenia ziszczalne, muzyka lepsza, klimat korzystniejszy, ludzie życzliwsi, nawet kiełbasa była smaczniejsza, nie mówiąc o zdrowiu. Życie było przepełnione nadzieją, dostarczało radości i zadowolenia. Teraz, po upływie tylu lat, człowiek nie doznaje już takich radosnych przeżyć w związku z tymi samymi zdarzeniami. Na przykład piknik, impreza, koncert, film, święto, randka, wczasy nad morzem – wszystko to, obiektywnie rzecz biorąc, jest tej samej jakości. A jednak – to już nie to. Kolory wyblakły, wrażenia straciły ostrość, zainteresowanie wygasło. Dlaczego w młodości wszystko było takie wspaniałe? Czyżby percepcja człowieka z wiekiem traciła ostrość? Ale przecież z wiekiem człowiek nie traci zdolności do płaczu, śmiechu, zauważania barw i odczuwania smaków, odróżniania prawdy od fałszu, dobra od zła. Może więc świat stacza się w przepaść? W rzeczywistości świat sam w sobie nie ulega degradacji i nie staje się gorszy. Staje się gorszy dla każdego z osobna.

Równolegle z negatywną linią życia istnieją linie, które ów człowiek w swoim czasie zostawił i na których wciąż jest wszystko w porządku. Wyrażając niezadowolenie, człowiek w istocie przestawia się na gorszą linię życia. A właściwie – jest na nią wciągany. Zgodnie z zasadą Transerfingu, w przestrzeni wariantów znajduje się wszystko dla każdego. Na przykład jest sektor, w którym życie dla danego człowieka straciło barwę, dla innych pozostając nie zmienionym. Człowiek, emitując negatywną energię myśli, dostaje się do takiego sektora, w którym dekoracje jego przestrzeni zmieniły się. Jednocześnie dla pozostałych ludzi świat pozostaje niezmieniony. I nawet nie trzeba rozpatrywać takich ekstremalnych przypadków, kiedy człowiek staje się inwalidą, stracił dom, bliskich albo się stoczył. Najczęściej w trakcie życia stopniowo, lecz pewnie ślizga się po linii, na której wszystkie barwy powoli blakną. I wówczas przypomina sobie, jakie wszystko było żywe i świeże wiele lat temu.

Człowiek rodząc się, początkowo przyjmuje świat takim, jakim on jest. Po prostu dziecku nie jest jeszcze wiadome, że może być lepiej lub gorzej. Młodzi nie są jeszcze kapryśni i wybredni. Zwyczajnie odkrywają świat i cieszą się życiem, bo mają więcej nadziei niż pretensji. Wierzą, że i tak jest nieźle, a będzie jeszcze lepiej. Ale potem nadchodzą niepowodzenia i człowiek zaczyna rozumieć, że nie wszystkie marzenia się spełniają, inni żyją lepiej, a o miejsce pod słońcem trzeba walczyć. Z czasem pretensji staje się więcej niż nadziei. Niezadowolenie i narzekanie stanowią siłę sprawczą popychającą człowieka ku niefortunnym liniom życia. Ujmując to zgodnie z terminologią Transerfingu, człowiek emituje negatywną energię, która przenosi go na linie życia odpowiadające negatywnym parametrom.

Świat staje się tym gorszy, im gorzej Ty o nim myślisz. W dzieciństwie nikt nie rozmyślał nad tym, czy jest on dobry, czy nie, lecz przyjmował wszystko za dobrą monetę. Dopiero zaczynałeś odkrywać świat i nie nadużywałeś krytyki. Największe urazy skierowane były przeciwko Twym bliskim, którzy na przykład nie kupili Ci zabawki. Ale potem zacząłeś poważnie obrażać się na otaczający Cię świat. Zaczął coraz mniej Cię satysfakcjonować. A im więcej zgłaszałeś pretensji, tym gorszy był efekt. Każdy, kto przeżył młodość i dożył do wieku dojrzałego wie, że kiedyś wszystko było lepsze. Taki oto szkodliwy paradoks: spotyka Cię przykra okoliczność, wyrażasz swoje niezadowolenie, a w rezultacie sytuacja się pogarsza. Twoje niezadowolenie powraca jak bumerang z potrójnie wzmocnioną siłą. Po pierwsze, nadmierny potencjał niezadowolenia zwraca przeciw Tobie siły równoważące.

Po drugie, niezadowolenie służy jako kanał, przez który wahadło wypompowuje z Ciebie energię. Po trzecie, emitując negatywną energię, przechodzisz na odpowiadające jej linie życia. Zwyczaj negatywnego reagowania do tego stopnia się zakorzenił, że ludzie utracili to, co dawało im przewagę nad niższymi istotami żywymi – świadomość. Ostryga również reaguje negatywnie na bodziec zewnętrzny. Lecz człowiek, w odróżnieniu od ostrygi, może celowo i świadomie kształtować swój stosunek do świata zewnętrznego. Nie wykorzystuje tej przewagi i odpowiada agresją na najmniejszą niedogodność. Omyłkowo interpretuje agresję jako dowód siły, a w rzeczywistości bezradnie rzuca się w pajęczynie wahadeł.

Uważasz, że życie stało się gorsze. Jednak tym, którzy są w tej chwili młodzi, życie wydaje się piękne. Dlaczego tak się dzieje? Może dlatego, że oni nie wiedzą, jak dobrze było wtedy, gdy Ty byłeś w ich wieku? Ale wówczas żyli przecież ludzie starsi od Ciebie, którzy dokładnie tak samo narzekali na życie i wspominali, jak dobrze kiedyś było. Przyczyna leży nie tylko w skłonności psychiki ludzkiej do usuwania ze wspomnień złych elementów i uwypuklania w przeszłości tego, co dobre. Przecież niezadowolenie ukierunkowane jest na to, co dzieje się obecnie, ponieważ jest rzekomo gorsze od tego, co było kiedyś. Jeśli przyjąć za fakt tezę, że życie staje się z każdym rokiem coraz gorsze, to świat już dawno powinien był się po prostu rozpaść na kawałki. Ile pokoleń minęło od początków historii ludzkości? I każde uważa, że świat stał się gorszy! Na przykład starszy człowiek powie z przekonaniem, że wcześniej coca-cola była lepsza. Jednak coca-colę wymyślono w 1886 roku. Wyobraź sobie, jaka obrzydliwa jest ona w tej chwili! Może z wiekiem przytępia się zmysł smaku? Wątpliwe. Przecież dla staruszka pogorszyła się też każda inna jakość-na przykład mebli czy odzieży.”
~Vadim Zeland

Cytuję: „Jesteśmy zgorzkniali, ponieważ nie jesteśmy tym, kim powinniśmy być. Wszyscy są zgorzkniali, ponieważ czują, że życie powinno wyglądać zupełnie inaczej; jeśli to już wszystko, to nie było warto… Musi w tym tkwić coś więcej i dopóki tego nie odkryjesz, nie będziesz w stanie odrzucić zgorzknienia. To z niego rodzi się gniew, zazdrość, przemoc, nienawiść – wszystko co negatywne. Człowiek nieustannie narzeka, ale prawdziwe źródło znajduje się gdzieś w nim. Uskarża się na egzystencję: „Co ja tu robię? Po co tu jestem? Nic się nie dzieje. Dlaczego zmuszany jestem aby żyć skoro nic się nie dzieje?” Czas mija a życie nie wypełnia się błogosławieństwem. Tak właśnie rodzi się gorycz. To nie przypadek, że starzy ludzie stają się zgorzkniali. Bardzo trudno jest z nimi żyć, nawet jeśli są to twoi rodzice. Jest to trudne, ponieważ ich życie przeminęło i z tego powodu odczuwają oni gorycz. Zawsze znajdą wymówkę, która usprawiedliwi ich negatywne zachowanie; narzekają i wszystko ich przeraża.

Nie potrafią zaakceptować tego, że dzieci są szczęśliwe, że tańczą, śpiewają, krzyczą z radości – nie potrafią tego znieść. Sprawia im to przykrość, ponieważ sami już wiedzą, że zmarnowali swoje życie. Tak naprawdę wołają: „Przestań sprawiać mi kłopoty”, mówią: „Jak śmiesz być szczęśliwy!” Są przeciwnikami młodych i cokolwiek młodzi zrobią, zawsze będzie to złe. Są zgorzkniali z powodu całego swojego życia i wciąż szukają nowych wymówek. Bardzo trudno jest znaleźć starą osobę, która nie jest zgorzkniała – spotkanie kogoś takiego oznacza, że żył on w piękny sposób, że naprawdę dojrzał. Od takiej osoby bije niezwykłe piękno, którego nie zdobędzie żaden młody człowiek. Ci ludzie są niezwykle dojrzali, dorośli. Tak wiele widzieli i tak wiele przeżyli, że są za to wdzięczni Bogu. Ale bardzo trudno kogoś takiego znaleźć, oznaczałoby to, że ten człowiek to kolejny Budda lub Chrystus. Jedynie osoba przebudzona, na starość może nie być zgorzkniała. Zwykle jednak myśli się, że zbliża się śmierć, życie dobiega końca, z czego tu się cieszyć? Człowieka wypełnia złość.

Słyszałeś zapewne o gniewnych młodych ludziach, ale żaden z nich nie dorówna gniewem osobie starej. Nikt nie mówi o zagniewanych starych ludziach, jednak z mojego doświadczenia wynika – obserwowałem zarówno młodych jak i starych ludzi – że nikt nie jest tak bardzo przepełniony gniewem jak stary człowiek. Gorycz to stan ignorancji. Musisz się z niego wydostać, musisz nauczyć się świadomości, jest ona pomostem, dzięki któremu przejdziesz dalej. Będzie to rewolucja. Z chwilą, gdy wykroczysz poza wszelkie skargi, poza ciągłe „nie”, pojawi się w tobie wspaniałe „tak” – tylko tak, tak, tak – ma ono cudowny zapach. Ta sama energia, która była goryczą stanie się aromatem.”
~Osho, Dojrzałość, Odpowiedzialność bycia sobą

Książki tych powyższych, jak i wielu innych autorów możesz kupić w poniższej księgarni internetowej:
–TaniaKsiążka.pl

Autor: Jarek Kefir

Czy uważasz moje artykuły za wartościowe? Za odkrywające coś więcej niż te w nastawionych zarobek i dezinformację mediach? Uważasz że wnoszą do Twojego życia coś pozytywnego? Możesz wesprzeć ideę mojej strony, jest to dobrowolne i nieobowiązkowe. Nie ma u mnie abonamentów, przymusowych prenumerat, cen za artykuły.
–Poniżej opisałem, jak to zrobić, link:
https://atomic-temporary-22196433.wpcomstaging.com/wsparcie/