Czy da się uwolnić od systemu? Najpierw poznaj jak on działa..

Vadim Zeland rozprawia się z wieloma mitami doktryny new age. Podpiera się on obserwacjami i realiami życia codziennego – tym co możesz sam zweryfikować, zauważyć, wcielić w życie. Część powszechnie obowiązujących w new age mitów okazuje się być zupełnie fałszywa. Rzeczywistość działa wręcz o 180 stopni odwrotnie, a Zeland podaje przykłady najprostsze z możliwych.

Po tym właśnie odróżnisz autora który jest praktykiem jak Vadim Zeland, od teoretyków piszących co najwyżej piękne słowa. No i ważne w naukach duchowych jest to, co działa, i to co znajduje odzwierciedlenie w realnej rzeczywistości. Cała reszta to tylko teorie – a więc ogromny ocean spekulacji i domysłów, jakże często podszytych modną dziś, spiskową interpretacją rzeczywistości. Wklejam fragment jego książki „Transerfing Rzeczywistości tom 4 – Zarządzanie Rzeczywistością„.

We fragmencie tym podejmowany jest temat podstawowej traumy jakiej doświadcza dziecko podczas interakcji z tym światem. Życie płodowe, moment porodu i proces wychowawczy – to jedne wielkie traumy. Podstawowym hmm, błędem (?) jest to, że ziemscy rodzice, nic nie wiedzący o życiu, programują umysł dziecka, który jest czystą kartą. Dziecko dostaje więc pakiet cywilizacyjnych (globalnych) śmieci. Z jednej strony – ideologie, religie, schematy myślenia takie jak MPP (monogamia, purytanizm, patriarchat) które są zdezaktualizowane, niekompatybilne z ludzką naturą i powodują potem ogromne cierpienie.

Z drugiej strony, dostajesz komplet globalnych jak i jednostkowych, typowych dla danych rodziców, traum, lęków, kompleksów. Jednak to nie wszystko! Bo jest jeszcze trzecie oddziaływanie o którym praktycznie w ogóle się nie mówi, poza wąskim gronem ezoteryków i okultystów. A szkoda. Oto bowiem proces wychowawczy wciska nas w wąskie ramy postrzegania kartezjańsko-newtonowskiego, zwanego także racjonalizmem, materializmem itp. Rodzimy się pamiętając nasze poprzednie życia. Widzimy i odczuwamy przepływające energie, umiemy jasnowidzieć i czytać w myślach.

Potem te umiejętności zapominamy, nieraz na zawsze. Zamyka się nasze postrzeganie świata duchowego. Jesteśmy albo wyznawcami jakiejś religii która redukuje duchowość o 99%, albo zwolennikami ateizmu / racjonalizmu, który idzie tylko maleńki kroczek dalej i redukuje duchowość o 100%. Jednak ten proces jest znacznie głębszy niż by się wydawało. Światopogląd racjonalny, „dorosły”, to zamknięcie się w klatce nieświadomości. na czym ona polega? Wcale nie chodzi tu o jakieś ezoteryczne brednie ale o rzeczy jak najbardziej proste i życiowe.

Wymienię czym jest nieświadomość dorosłego umysłu w punktach:

-myśli przepływają bez kontroli. Gdy się na chwilę im przyjrzysz, to zauważysz że masz w mózgownicy jakąś cholerną, wiecznie gadającą i blablającą strukturę, której nie da się zatrzymać i okiełzać. Możesz wręcz dojść do wniosku, że jest to struktura… obca, wirusowa. Nie możesz więc zatrzymać, uchwycić tych myśli. Jeśli pojawia się zła myśl, a 90% lub więcej jest złe – trudno je przerwać, zastopować;

-myśl zła – depresyjna, agresywna, nienawistna, przykra, powodująca cierpienie – szybko rozrasta się do niewyobrażalnych rozmiarów. Niczym nowotwór zajmuje cała dostępną przestrzeń. To Ty od tej pory jesteś tą myślą – a powinno być przecież inaczej. Myśli te powinny być narzędziem, uruchamianym gdy będzie potrzeba. A nie panem, a raczej.. katem. Skrajna postać śpiącego umysłu dorosłego to atak lęku, histerii (depresja, CHAD), chandry, natręctw. Wiem co mówię ponieważ doświadczam obu stanów. I odczuwam ogromne pogorszenie jakości percepcji i samopoczucia, gdy na jakiś czas, na szczęście mały, włącza się ten autopilot – stary program.

-poziom świadomości, a więc odbioru bodźców, jest u śpiącego dorosłego umysłu bardzo niski. Dotyczy to nie tylko zmysłów, np wzroku. Idąc codziennie do pracy masz do czynienia nawet z miliardem różnych bodźców wzrokowych. Niby zwykła droga do pracy, 10 kilometrów.. Ale jednak. Ile samochodów, ludzi, drzew, autobusów, chmur na niebie, zdarzeń pamiętasz po przybyciu do miejsca pracy? Odpowiedź: bardzo, bardzo niewiele, bo olbrzymią większość szczegółów pomijasz. Bo jesteś w stanie snu na jawie – w stanie nieświadomości. To samo dotyczy nie tylko wszystkich innych zmysłów „fizycznych„, ale także percepcji świata duchowego. Bo to taki sam (no, podobny) „zmysł” jak wzrok i taka sama umiejętność jak np jazda na rowerze. Nie ma w tym większej filozofii choć owiane jest to aurą mistycyzmu, niedostępności i tajemnicy. W takim stanie jesteś prowadzony niczym przez jakiś automat.

Czy zauważyliście, że cały proces przebudzenia i oświecenia to po prostu uporanie się z traumami i zaprogramowaniem z dzieciństwa? Przychodzisz na ten świat z bezcennymi darami, jako czysta biała karta. Ale te dary są Ci odbierane, a czysta biała karta zapełniana jest smołą, śmieciami, brudem. W wieku tych 30 lat mogłeś przenosić góry, komunikować się telepatycznie z Rdzeniem planety („Bogiem„), przewidywać przyszłość, lewitować. No wybaczcie za tę odrobinę być może nierzeczywistej fantazji, haha. Ale nie, w wieku tych 30 lat, pełen traum i przerażenia, pracujesz u polskiego kapitalisty za miskę ryżu.

Oto ten cytat z książki Vadima Zelanda:

Cytuję: „Kiedy potencjalna możliwość staje się rzeczywistością, powstaje symetryczny w stosunku do powierzchni dualnego zwierciadła obraz. Po jednej stronie zwierciadła znajduje się sektor metafizycznej przestrzeni wariantów, a po drugiej – jego materialne urzeczywistnienie.Wszystkie żywe istoty balansują przy tym na krawędzi zwierciadła, ponieważ ich ciało i umysł należą do świata materialnego, a dusza pozostaje jednocześnie w nierozerwalnym związku z przestrzenią wariantów. Wszyscy przyszliśmy do tego życia stamtąd i w to samo miejsce wrócimy, jak za kulisy, by przebrawszy się, ponownie znaleźć się na powierzchni zwierciadła w nowej postaci.W tym teatrze masek aktorzy kręcą się w nigdy niekończącym się kołowrocie ról. Odegrawszy jedną rolę, aktor na minutę ucieka za kulisy,wkłada inną maskę i znów dołącza do gry, całkiem zapominając o wszystkim, co działo się przed jego ostatnim wejściem na scenę. Aktora do tego stopnia pochłania obraz odgrywanej postaci, że traci pojęcie o tym, kim jest naprawdę.

Lecz czasem zasłona opada i człowiek nagle ze zdumieniem uświadamia sobie, że to jego życie wcale nie jest pierwsze. Amerykański profesor psychiatrii Jan Stevenson zebrał ponad dwa i pół tysiąca oficjalnie zarejestrowanych przypadków wspomnień dawnych żyć, ankietując przeważnie dzieci. Maluchy bez jakiejkolwiek hipnozy opisywały swoje życie z dalekiej przeszłości, w innych krajach. W książkach Jana Stevensona przywołuje się bardziej niż ciekawe fakty.Charakterystyczna jest historia dwóch braci bliźniaków, którzy rozmawiali między sobą w jakimś niezrozumiałym języku. Początkowo wszyscy uważali, że jest to po prostu gaworzenie dziecka. Trwało to, dopóki dzieci nie osiągnęły trzeciego roku życia, a do rodziców nareszcie dotarło, że coś tu jest nie tak. Braci pokazano lingwistom i ci ze zdziwieniem odkryli, że bliźnięta rozmawiają w starożytnym języku aramejskim. Język ten był szeroko rozpowszechniony w czasach Chrystusa, lecz obecnie nie jest już używany. Jugosłowiańska dziewczynka pewnego razu zachorowała i spędziła jakiś czas w śpiączce. Ocknąwszy się, przestała poznawać otaczających ją ludzi i przemówiła w obcym języku. Specjaliści ustalili, że to jedno z bengalskich narzeczy. Jugosłowiańskie dziecko zaczęło prosić, by zabrano je do domu w Indiach. Kiedy dziewczynkę przywieziono do wymienionego przez nią miasta, poznała swój dom, lecz okazało się, że jej rodzice, jak i „ona sama”, dawno zmarli.

Takich historii z dziećmi jest mnóstwo. Lecz podobne rzeczy zdarzają się też z dorosłymi. Dwudziesto siedmio – letnia kobieta, podróżując z mężem po Niemczech, ze zdziwieniem odkryła, że poznaje te miejsca jak swoje rodzinne, chociaż nigdy tu nie bywała. Nawet zobaczyła swój dom i przypomniała sobie imiona rodziców i braci. W miejscowej tawernie kobieta rozpoznała starca, który był znajomym jej rodziny i opowiedział o tragicznym wypadku, kiedy to koń wierzgnął kopytem i zabił ich małą córkę. Kobieta z miejsca uzupełniła jego opowiadanie o przeróżne szczegóły. Andrzej Donimirski w swojej książce Czy żyjemy tylko raz? opisał eksperymenty angielskiego psychiatry Arnolda Blacksmana, który za pomocą hipnozy zmuszał pacjentów do powrotu do poprzednich żyć. Jedna z pacjentek szczegółowo opowiedziała o sześciu swoich poprzednich wcieleniach. W pierwszym była żoną wychowawcy rzymskiego namiestnika w Anglii, potem żoną żydowskiego lichwiarza, następnie służącą w kupieckim domu w Paryżu, była także nadworną damą hiszpańskiej infantki w Kastylii, krawcową w Londynie,mniszką w jednym ze stanów Ameryki. I wszystko to w ciągu dwóch tysiącleci. Historycy dokładnie sprawdzili daty i zdarzenia – wszystko się potwierdziło.

Jeżeli zebrać razem wszystkie te fakty, to już niemal nie pozostaje wątpliwości,że reinkarnacja rzeczywiście ma miejsce. Zbija z tropu tylko jedna okoliczność: dlaczego wspomnienia o poprzednich życiach przejawiają się tylko w rzadkich wypadkach i u stosunkowo małej liczby ludzi? W zasadzie to zdarza się we wczesnym dziecięcym wieku, a z czasem całkiem zaciera się w pamięci. Tak naprawdę to nie wspomnienia się zacierają, a blokuje się świadomość człowieka. Każdy może przypomnieć sobie swoje poprzednie wcielenia, jeżeli obudzi się w tym życiu, które podobne jest do snu na jawie.Wiadomo, że do czwartego roku życia dziecko nie jest w stanie odróżnić snu od rzeczywistości. Być może, pamięta ono poprzednie życia, lecz nie pozwala mu się tego uświadomić, ponieważ na siłę narzuca się mu „rozumne” pojmowanie świata. Poza tym, człowiek nie może przypomnieć sobie siebie w wieku poniżej czterech lat. Jak myślisz, dlaczego? Może dlatego, że dziecko jest „nierozumne” i jeszcze nie uświadamia sobie własnego istnienia? Pogląd taki to wielki, powszechnie spotykany błąd. W rzeczywistości świadomość dzieci jest znacznie wyższa niż u dorosłych.To dorośli pogrążają się w nieświadomym śnie na jawie i dlatego nie pamiętają ani poprzednich żyć, ani siebie we wczesnym dzieciństwie. Zastanówmy się, dlaczego tak się dzieje.

Odrodziwszy się w nowym ciele, dusza odsuwa się na dalszy plan, podczas gdy umysł zajmuje wiodącą pozycję. A czym jest umysł? Od chwili narodzin – jest to czysta karta, na której można zapisać wszystko, co tylko się zechce. Od samego początku życia na tę kartę nanosi się szablon, zgodnie z którym człowiek postrzega siebie i otaczającą go rzeczywistość. Im wyraźniejszy jest ten szablon, tym szersza przepaść pomiędzy duszą i umysłem.Człowiek uświadamia sobie rzeczywistość tak, jak nauczono go to robić. Świadomość można podzielić na dwa poziomy: pierwszy uwaga, drugi – postrzeganie. Natychmiast po urodzeniu postrzeganie nie jest niczym maskowane.Dziecko ma szeroko otwarte zdolności do zdobywania wiedzy intuicyjnej i jasnowidzenia. Innymi słowy – ma bezpośredni dostęp do informacji z przestrzeni wariantów i postrzega świat takim, jakim on jest. Ale „śpiący” dorośli z miejsca biorą niemowlę w obroty i wciskają je w wąskie ramy snu, który oni postrzegają jako świadome istnienie. Robi się to drogą ograniczenia swobody i za pomocą skupiania uwagi. Dziecko zmusza się do skupienia uwagi na atrybutach materialnej rzeczywistości: „Patrz tutaj! Słuchaj mnie! Tak nie rób! Rób tak!”. Kiedy’ uwaga jest przechwycona, horyzont postrzegania raptownie się zawęża, świadomość zanika i człowiek pogrąża się w stan niewiele różniący się od nieświadomego snu.

Naprawdę, jeżeli uwaga skupiona jest na wąskim kręgu rzeczy, człowiek idzie, dosłownie utkwiwszy wzrok pod nogi i naturalnie nie ma możliwości rozejrzenia się dokoła. Z kolei szablon światopoglądu umieszcza człowieka w okowach stereotypów, określających „jakim wszystko powinno być”. W nieświadomym śnie takie skupienie uwagi i postrzegania osiąga maksymalny poziom. Człowiek przyjmuje sytuację taką, jaka jest, usiłując z całą swoją nieporadnością wpłynąć na bieg zdarzeń. W rezultacie śniący znajduje się całkowicie w mocy okoliczności, sen mu się „przydarza” i niczego nie może na to poradzić. Scenariusz rozwija się spontanicznie, zgodnie z obawami i oczekiwaniami.Oczekiwania i myśli płyną, nie poddając się sterowaniu. W świadomym śnie poziom samoświadomości jest już wyższy, śniący może wysiłkiem woli wpływać na bieg zdarzeń. Wystarczy zrozumieć, że to zaledwie sen, jak u człowieka ujawniają się zadziwiające zdolności.W świadomym śnie nie ma niczego niewykonalnego – można kierować zdarzeniami i robić niepojęte rzeczy, na przykład latać. A wszystko dlatego, że uwaga i postrzeganie uwolniły się od skupienia – człowiek jakby podniósł głowę, rozejrzał się i uświadomił sobie swoje położenie.

Na jawie, choć bardzo to dziwne, poziom świadomości znowu się obniża. Myśli człowieka w większości wypadków biegną spontanicznie. Z jednego tematu przeskakują na inny. To, co niepokoi, wywołuje strach lub drażni, zazwyczaj całkowicie bierze w posiadanie świadomość i gnębi wciąż w jakimś stopniu.Bieg takich myśli trudno jest kontrolować. Najgorsze obawy i negatywne reakcje niezależnie od woli człowieka kształtują jego rzeczywistość. Postrzeganie i uwaga skupiają się na problemach, przygnębiających myślach, okolicznościach. W rezultacie człowiek pogrąża się w swoich troskach jak we śnie na jawie. W ten sposób stajemy się „dorosłymi”. Człowiek dojrzały uważa dziecko za nierozumne, ponieważ nie wpisuje się ono w jego sen. Oczywiście, dziecko trzeba nauczyć, jak egzystować w nowych dla niego warunkach.Lecz przy tym nieuchronnie powstaje paradoks: im lepiej przyswajają się zasady zachowania w wąskich granicach świata materialnego, tym niżej spada poziom świadomości, co pociąga za sobą zanik zdolności wpływania na bieg zdarzeń i postrzegania metafizycznej strony rzeczywistości. Dorośli stali się niewolnikami swoich gier, a więc i okoliczności,w chwili, kiedy zaczęli brać je na serio i pogrążać się bez reszty w troskach. Dziecko zaś jest wszechwładnym panem swojej gry. Jego świadomość jest wyższa, ponieważ ono wciąż pamięta, że to tylko gra. Jego ważność znajduje się na niskim poziomie, ponieważ rozumie, że to tylko gra.Działa z dystansem, jednocześnie obserwując jak widz, ponieważ uświadamia sobie, że to tylko gra.”

Autor – Vadim Zeland. Jego książki i miliony innych książek, w tym te polecane u mnie, są do kupienia w poniższej księgarni internetowej – link:
–TaniaKsiążka.pl

Czy to jest w porządku? Czy tak powinno być?

Postaraj się na chwilę zawiesić dotychczasowy osąd sytuacji. To co napiszę poniżej nie jest ani wykładnią ostatecznej prawdy, ani nawet tym, w co ja sam do końca wierzę. Jest to po prostu materiał do rozważenia. I tu się kłania doktryna new age. Głosi ona, że właśnie tak powinno być, że każde cierpienie ma sens, że rodziców wybraliśmy sobie przed wcieleniem się. Więc wybraliśmy i zaakceptowaliśmy też te wszystkie traumy, zło, cierpienie. Dobrze, a co by było, gdybym powiedział Ci, że tak nie jest? Że cierpienie, zło i traumy nie tylko nie mają sensu, ale także prawie nic nie uczą, a wręcz potwornie degenerują duszę? Że ludzkość być może nieodwracalnie zniszczyła tę planetę nie tylko ekologicznie i cywilizacyjnie, ale także pod względem duchowym?

Mieliśmy stworzyć nie tylko być może nieodwracalne skażenie środowiska, ale także miliardy nowotworowych struktur duchowych – świadomości zbiorowych typu zombie, żyjących własnym życiem? A co jeśli dusza ludzka wcale NIE CHCE doświadczać tych traum, cierpień, zła? Co jeśli dusza ludzka chce najlepszych bodźców i przeżyć dla ciała i dla umysłu, którym dysponuje? Wg tej koncepcji, dusza pragnie nie żadnych gównianych lekcji poprzez cierpienie i traumy. Ale radości, zabawy, ekstazy, seksu, miłości, wolnej amerykanki, totalnej swobody, pomyślności, obfitości, bogactwa, życia totalnie na maxa?

Ludzkość od zawsze stara się nadać ziemskiej kaźni jakiś wyższy sens i cel. Ludzie wszystkich epok chcą wierzyć, że to całe cierpienie, te miliony milionów przykrych wydarzeń w życiu każdego z nas, mają sens. Spójrzcie na te wszystkie systemy religijne, na czele z tym popularnym dziś new age. Co one robią? Właściwie nie robią nic innego, jak tylko tłumaczą umęczonej ludzkości, że ta kaźń czemuś służy. Że jakiemuś bydlakowi zwanemu bogiem, jahwe, allahem itp, ma być to niby potrzebne. Poznałeś więc chyba najbardziej ukrywaną tajemnicę istnienia religii. Są one stabilizatorami systemowymi, utrzymującymi homeostazę tego systemu cierpienia.

Od lat zastanawiam się co do cholery sprawia, że ludzie milionami, miliardami nie popełniają masowych samobójstw. Mam tylko przybliżoną odpowiedź. Po pierwsze, nieświadomość. Jakoś to będzie – myśli głupiutki, 20 letni chłopczyk. I planuje życie pełne wielkich osiągnięć. Ma być „3S” jak pisał Pokolenie Ikea – Sukces, Szmal, Seks. A jak jest – wiemy. Życie potem funduje mu niezliczoną ilość cierpień. Praca na dwa etaty u kapitalisty by utrzymać rodzinę. Żona która nie chce seksu i nie ma czasu. Dzieci które zaczynają Cię nienawidzić. Brak hobby, pasji, zainteresowań – bo nie ma i czasu i sił i pieniędzy. I nie ma.. zdrowia, bo taki styl życia, a raczej styl umierania, degeneruje. Zawał przed czterdziestką. A potem? A kornik napisze Twój uładzony życiorys.

Powiem Wam dlaczego ja nie popełniłem samobójstwa. Gdyby nie otwarcie mojego serca które nastąpiło dzięki cudownemu „zbiegowi okoliczności” w 2006, i gdyby nie wiedza którą poznałem po 2012 roku – nie żyłbym. Ta wiedza to znowu prostota i sprawy życiowe. To świadomość jak bardzo rozpaczliwe są rzeczy, za które ludzie daliby się pokroić. To świadomość tego, że sielankowy obraz życia nie tylko najczęściej jest fałszywy. Ale może runąć w jednej sekundzie. To świadomość tego, że nie muszę sadzić drzewa, budować domu, płodzić syna i robić miliona tego typu rzeczy. Bo wiem, że jest to u większości ludzi niemożliwe.

Bo system i pensje 1850 brutto to uniemożliwiają. Widzę codziennie rozpacz tych ludzi i boli mnie ona, mimo wszystko. To że nie mogą sobie kupić samochodu, mieszkania, założyć rodziny, wyjechać na wakacje. Odkąd poznałem tę wiedzę – gdzieś 75% tego bólu odeszło. Została jakaś małą część. Przecież żyjemy w jakiejś cholernej symulacji komputerowej, prawda? Po co się szarpać, pienić, czy starać o rzeczy których system nie da. Jest to pewne wycofanie się z tych sfer życia, gdzie nie jestem mocny.

Uważam, że twierdzenie że zło i cierpienie ma sens i czegoś uczy, jest prawdziwe tylko w 50%. Gdyby nie te wszystkie życiowe lekcje, w tym złe – nie bylibyśmy w tym miejscu co teraz. Tak się kształtuje charakter, empatia itp. Z drugiej strony, cierpienie, traumy i bieda – degenerują nie tylko ciało i umysł, ale też duszę. Która jest potem skulona, w narożniku. Kluczowe jest to co określa się jako przebudzenie, czyli uporanie się z traumami i programami z dzieciństwa. Wtedy z ofiary stajesz się kreatorem swojego życia, choćby w niewielkim jego zakresie. Polecam poniższy felieton w którym także rozpatrywałem te zagadnienia:
–Twoja dusza pragnie miłości i radości a nie cierpienia!

Cytuję: „Człowiekiem ten się staje, kto pokonuje swoje ziemskie wychowanie, a nie ten kto mu ulega. Łatwo jest bowiem systemowi uchować bydlę, ale człowiek może narodzić się tylko z buntu.”
~Sebastian Dama

Przeczytaj też inne felietony na ten temat i na tematy pokrewne:
–Uważasz że jesteś wolny? Naprawdę? „Dali nam pieniądze a my oddaliśmy im całą Ziemię”
–Wczesna, podświadoma trauma dziecka. Dotyczy to całej ludzkości
–Moment gdy stajesz się niewolnikiem systemu.. Pamiętasz go?
–Podświadoma trauma którą masz także Ty [2] Nawet się nie spodziewasz..
–Ludzie którzy pomogli Ci wstać gdy byłeś na dnie, zasługują na to, co najlepsze
–Czy rodzina jest najwyższą wartością? Nie jest

Lęk przetrwania związany z niedoborem pieniędzy i innych dóbr, jest najsilniejszym lękiem jaki zna człowiek. To on wydaje się być tym mitologicznym „grzechem pierworodnym” rodzaju ludzkiego. Nasz świat jest światem niedostatków i niedoborów. Brak wystarczającej ilości zasobów, nie tylko pieniędzy, to jedno z najważniejszych jego praw. Istoty w pocie czoła muszą walczyć ze sobą o ograniczone zasoby środowiska. W poniższych felietonach opisałem, że lęk przetrwania jest przyczyną praktycznie 99% lub nawet 100% zła, jakie jedna istota wyrządza drugiej:
–Czemu jest tyle zła i cierpienia na świecie?! [SZOK] Próba syntezy
–Przyczyna opłakanej sytuacji na Ziemi. Jak się uwolnić?
–Najważniejsze pytanie świata. Masz odwagę je sobie zadać? Odpowiedz uczciwie..
–Ziemia jest upadłym światem pełnym cierpienia. Dlaczego? Czy jest nadzieja na zmianę?

Autor: Jarek Kefir

Możesz wesprzeć funkcjonowanie mojej strony. Dzięki darowiznom jestem niezależny od partii politycznych, ideologii, religii, koncernów i innych grup nacisku. Moja działalność zależy m.in. od Twojego wsparcia. Dzięki!🙂 W poniższym linku zawarłem informacje, jak to zrobić:
https://atomic-temporary-22196433.wpcomstaging.com/wsparcie/